บทที่ 17 แสร้งทำเป็น เช้าวันรุ่งขึ้น Callum ปรากฏตัวในวอร์ดอีกครั้ง “ฉันรู้สึกปลาบปลื้มที่คุณคัลลัม วินธรอปคนบ้างานไม่สนใจงานของเขาเพียงเพื่อมาเยี่ยมฉัน” เอลสเพธปอกเปลือกส้มอีกซีกด้วยรอยยิ้ม “ผลไม้มีรสหวาน คุณต้องการบ้างไหม” พูดจบเธอก็เด็ดกล้วยมาให้เขา เขามองเธอด้วยสายตาเย็นชาโดยไม่สนใจมือที่ยื่นออกไปของเธอ “พ่อของฉันให้ฉันทำสิ่งนี้ อย่าคิดมาก” “คุณไม่ต้องการมัน? ดี.” “ฉันมีคำถามสำหรับคุณ.” ด้วยริมฝีปากเม้ม เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและอดไม่ได้ที่จะถามว่า “คุณทำลายสถิติของฉันที่เดธแคนยอนจริงๆ ผู้หญิงในเมืองเล็ก ๆ อย่างคุณเริ่มแข่งรถได้อย่างไร” ผู้หญิงคนนี้ลึกลับเกินไป เห็นได้ชัดว่าเธอมีภูมิหลังธรรมดา แต่ทำไมเธอถึงทำอะไรที่คาดไม่ถึงอยู่เสมอ? เอลสเพธหัวเราะ “มันเป็นสิ่งที่ฉันทำเพื่อฆ่าเวลา ทำไมคุณถึงสนใจ” คัลลัมตกใจเล็กน้อยมองดูสภาพที่ผ่อนคลายของเธอและปล่อยให้จินตนาการของเขาโลดแล่น เธอไม่เพียงแต่เป็นเพื่อนกับ Harper Summerfield และรู้จัก Albert Beischel เท่านั้น เธอยังเล่นเปียโนได้ดีและยังทำลายสถิติที่ฉันตั้งไว้ที่ Death Canyon อีกด้วย สาวบ้านนอกธรรมดาคนนี้ไม่ธรรมดาเลย “เอลสเพธ…

บทที่ 16 ลักพาตัวโดยแฟนตัวยง “แม็กซ์ แจ้งตำรวจ ปล่อยให้ส่วนที่เหลือเป็นของฉัน” ฉากในคืนที่บาร์ปรากฏขึ้นในหัวของคัลลัม เขาจำได้ว่าเอลสเพธทุบขวดไวน์ใส่หัวของชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว และทำให้จิตใจของเขาสงบลงทันที อย่างน้อยฉันรู้ว่าเธอสามารถป้องกันตัวเองได้ “ได้เลย คัลลัม” เมื่อรู้ว่าน้องชายของเขามีนิสัยที่รวดเร็วและเด็ดขาด แม็กซ์จึงพยักหน้าและวิ่งออกไปแม้จะแอบบ่นว่าเอลสเพธเป็นตัวสร้างปัญหาก็ตาม หลังจากที่ Callum มาถึงวิทยาลัย เขาก็ให้คนดึงภาพจากกล้องวงจรปิดภายในมหาวิทยาลัยและที่ประตูโรงเรียนออกมา ในที่สุดเขาก็เห็นการปรากฏตัวของ Elspeth เวลา 17.00 น. เธอเข้าไปในร้านสะดวกซื้อและทิ้งถุงพลาสติกสีดำก่อนจะตรงไปที่ห้องน้ำสาธารณะ มีร่างสีน้ำเงินตามเธอมาแต่ไกล กล่าวอีกนัยหนึ่ง สถานที่สุดท้ายที่ Elspeth ไปก่อนที่เธอจะหายตัวไปคือห้องน้ำสาธารณะ ดวงตาของเขามืดลงในขณะที่เขาพากลุ่มคนตรงไปยังห้องน้ำสาธารณะ เป็นเวลา 18.00 น. จึงไม่ค่อยมีคนผ่านไปมา เมื่อคัลลัมและคนอื่นๆ เข้าใกล้สถานที่นั้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะชั่วร้ายของผู้หญิงดังมาจากในห้องน้ำ “ฮ่าฮ่าฮ่า ทำไมคุณไม่สู้กลับอีกต่อไป? ก่อนหน้านี้คุณไม่มีแรงเต็มที่เหรอ? ทำไมคุณไม่ทุบตีฉันต่อไป คุณเป็นผู้หญิงที่ไร้ยางอาย คุณเกลี้ยกล่อมเบลคได้อย่างไร ฉันจะข่วนหน้าแก!”…

ตอนที่ 15 เอลสเพ็ธหายตัวไป “โอ้ งั้นเรอะ แล้วพวกเธอเป็นใครเหรอ นี่แม็กซ์รู้จักพวกเธอหรือเปล่า พวกเธอล่ะคู่ควรกับเขามั้ย” สีหน้าของเหล่าเด็กสาวนิ่งชะงักไปแต่ก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มหยันในพริบตาเดียว “กล้าดียังไงถึงมาโรงเรียนพร้อมกับแม็กซ์ สาวๆ โชว์ให้หล่อนดูหน่อยว่าพวกเรามีอะไรดี” ทันทีที่แม็กซ์รู้ว่าเอลสเพ็ธโดนต้อนจนมุมอยู่ในห้องน้ำ เขาก็รู้สึกลังเลนิดหน่อยว่าควรไปช่วยดีมั้ย ถ้าไม่ใช่เพราะคำสั่งของพ่อ เขาก็คงไม่สนใจความปลอดภัยของเธอเลยด้วยซ้ำ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็รู้สึกตกใจเมื่อไปถึงที่ห้องน้ำ ชีล่า ลูสันและเพื่อนๆ ของเธอเป็นแก๊งสาวแสบของโรงเรียนที่ชอบกลั่นแกล้งคนอื่นเพียงเพราะพวกเธอมาจากครอบครัวที่มีหน้ามีตา แต่ในตอนนี้พวกเธอกำลังวิ่งหนีหางจุกตูดออกมาจากห้องน้ำ บางคนก็มีรอยตบอยู่บนใบหน้าของพวกเธอด้วยพร้อมกับผมกระเซอะกระเซิงเปียกน้ำ ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้เรียวปากของแม็กซ์สั่นระริก แล้วเขาก็เห็นเอลสเพ็ธเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยท่าทางสบายๆ เธอยังใส่เสื้อยืดสีดำตัวที่เธอใส่มาตั้งแต่เช้าพร้อมกับผมที่ถูกมัดรวบขึ้นเป็นหางม้าที่ทำให้เธอดูอ่อนวัยและมีชีวิตชีวา แต่ถึงอย่างนั้น ที่สำคัญที่สุดคือเธอดูไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย “พวกเธอ” เขาเหลือบไปมองชีล่ากับเพื่อนของเธอที่กำลังวิ่งหนีไป “พวกหล่อนจะตบฉันน่ะ…

ตอนที่ 14 ใครเป็นคนปล่อยข่าวลือเรื่องเธอ เอลสเพ็ธตื่นแต่เช้าในวันถัดมาเนื่องจากเธอต้องไปใช้เวลาวันนี้อยู่กับอาเธอร์ที่เป็นทั้งหมอและผู้อำนวยการของโรงพยาบาลฮามิลตัน พี่น้องตระกูลวินธรัปทั้งห้าคนดูจะมีความสามารถเป็นเลิศกันทุกคนเพราะอาเธอร์ก็ได้เป็นถึงผู้อำนวยการแล้วทั้งที่อายุยังไม่มาก แม้ภาพลักษณ์ของเขาจะดูนุ่มนวลและสง่างาม แต่เอลสเพ็ธก็ไม่ได้คุยอะไรกับเขาเท่าไหร่ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่คฤหาสต์ตระกูลวินธรัปด้วยตัวเขาเองก็เป็นคนพูดน้อยอยู่แล้ว ทั้งสองขับรถมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาล “ผมมีผ่าตัดสองเคสวันนี้แล้วก็คงยุ่งพอตัว คุณเข้าไปอยู่ในห้องทำงานผมหรือออกไปเดินเล่นข้างนอกก็ได้ถ้าเบื่อ แต่อย่าลืมพาบอดี้การ์ดไปด้วยล่ะ” เอลสเพ็ธพยักหน้ารับ หลังจากที่นั่งเล่นเกมตลอดทั้งเช้า อาเธอร์ก็ยังไม่ออกจากห้องผ่าตัดเสียที ด้วยรู้สึกเบื่อที่อุดอู้อยู่แต่ในห้องทำงาน เธอจึงออกมาจากโรงพยาบาลแล้วออกไปเดินเล่น ตอนที่เธอกลับไปถึงบ้านกลางดึกเธอก็ยังไม่เห็นเขาจนกระทั่งวันถัดมาซึ่งเป็นคราวของแม็กซ์แล้ว เขาเป็นคนที่เด็กที่สุดและยังเป็นนักศึกษาวิทยาลัยอยู่ เพราะคนขับรถลางานวันนี้และแคลลัมต้องขับผ่านที่เรียนของแม็กซ์ระหว่างทางไปที่บริษัทอยู่แล้ว ทั้งสามจึงทานอาหารเช้าและออกไปจากวิลล่าด้วยกัน ตลอดการเดินทางมีแค่เสียงตื่นตาตื่นใจของแม็กซ์เท่านั้นที่ดังอยู่ในรถ “ฉิบล่ะ แคลลัม ผมเพิ่งได้ข่าวว่าเมื่อวานมีคนทำลายสถิติของพี่ที่สนามเดธแคนย่อนด้วย” เดธแคนย่อนเป็นชื่อของสนามแข่งรถชื่อดังและแคลลัมก็ทำสถิติจบรอบได้ไวที่สุดด้วยเวลาห้านาทีกับอีกสามสิิบสองวินาที เป็นเพราะความสำเร็จนั้นจึงไม่มีคำใดที่จะสามารถบรรยายความเทิดทูนของแม็กซ์ที่มีต่อพี่คนโตของเขาได้ แต่ตอนนี้กลับมีใครบางคนทุบสถิตินั้นลงได้ เมื่อได้ฟังข่าวดังกล่าว ชายหนุ่มก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “แคลลัม…

ตอนที่ 13 หญิงสาวลึกลับ “เอาล่ะครับ ทุกคนเงียบแล้วมาฟังเพลง ‘ราตรีสวัสดิ์’ โดยคุณลินวู้ดและเบลคกันครับ” เอลสเพ็ธเดินเนิบๆ ไปที่เปียโนขณะที่ฝูงชนเริ่มเงียบเสียงลง เมื่อท่อนเปิดเพลงดังขึ้น เบลคก็ตื่นตะลึงไปทันทีเพราะเขาไม่คิดเลยสักนิดว่าเธอจะเล่นเปียโนเป็นจริงๆ หลังจากนั้นเขาก็รวบรวมสมาธิแล้วเริ่มเปล่งเสียงร้องออกมา ทั้งคู่ไม่เคยทั้งซ้อมเล่นเพลงนี้หรือจับคู่เล่นดนตรีด้วยกันมาก่อน แต่เคมีของพวกเขากลับดูเข้ากันอย่างไม่อาจปฏิเสธได้ เมื่อเบลคมองไปที่เอลสเพ็ธในเดรสสีดำพร้อมกับไมโครโฟนในมือของเขาทำให้หลายคนหลงรักภาพที่เห็นอย่างมาก ในขณะเดียวกันโอฟีเลียก็ยิ้มกว้างออกมา “ฉันไม่คิิดมาก่อนเลยว่าเอลสเพ็ธจะเล่นเปียโนเก่งขนาดนี้ ดูเหมือนระดับของเธอจะสูงกว่าเกรดแปดด้วยซ้ำนะคะ แถมพวกเขายังดูดีมากตอนอยู่ด้วยกัน คนนึงร้อง อีกคนนึงก็เล่นดนตรี” แม้จะพูดออกมาแบบนั้น แต่ในใจเธอกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกเกลียดชัง อาคารที่จัดแสดงนี้เป็นของเฟลมิ่ง กรุ๊ป จึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับเธอที่จะแทรกแซงผลของช่วงชิงโชค แผนของเธอในตอนแรกคือทำให้เอลสเพ็ธขายหน้าบนเวที แต่เธอไม่คาดคิดว่าจะเกิดสิ่งนี้ขึ้น ขณะฟังคำพูดของเธอ ดวงตาของแคลลัมก็จับจ้องไปที่เอลสเพ็ธอีกครั้ง…

ตอนที่ 12 เธอชอบให้คนอื่นรู้ตัวว่าคิดผิด แม็กซ์ทำหน้างออีกครั้งขณะที่เขารั้งแขนของแคลลัมไว้แล้วบ่นออกมา “ดูเธอสิ เธอใช้เงินพี่ีอย่างกับเป็นเงินตัวเอง แล้วที่สำคัญที่สุด ของทุกอย่างที่เธอซื้อมาก็ซื้อให้ตัวเองทั้งนั้น ไม่เห็นได้ซื้ออะไรให้เบลคเลย” ขณะเดียวกันเอลสเพ็ธก็กลอกตาไปมาเมื่อได้ฟังคำบ่นของแม็กซ์ ไม่นานนักยามค่ำคืนก็มาถึง และเอลสเพ็ธก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดเดรสสีดำเรียบง่ายแล้วตามคนอื่นๆ ไปที่จัดแสดงคอนเสิร์ตหลังจากมื้อค่ำ ที่นั่งของพวกเขาอยู่ตรงแถวที่สองและโอฟีเลียก็รีบพุ่งตัวไปนั่งที่ข้างๆ แคลลัมทันทีที่พวกเขาหาที่นั่งเจอ ด้วยไม่สนใจอะไรมากนัก เอลสเพ็ธจึงตัดสินใจนั่งข้างๆ เอ็ดมุนด์ ไม่นานนักคอนเสิร์ตก็เริ่มขึ้นและเบลคก็ขึ้นมาบนเวทีพร้อมชุดสูทสีดำ ในฐานะดารา แน่นอนว่าเขาดูหล่อเหลาเอาการ ฝูงชนที่กำลังบ้าคลั่งทำให้เอลสเพ็ธรู้สึกเหมือนแก้วหูเธอกำลังจะระเบิดเพราะเสียงกรี๊ด ในระยะเวลาหนึ่งชั่วโมง เบลคขึ้นแสดงหลายเพลงด้วยกันและตอนนี้ก็มาถึงช่วงครึ่งหลังของคอนเสิร์ตแล้ว พิธีกรขึ้นมาบนเวทีและประกาศว่า “วันนี้เป็นวันครบรอบสิบปีการเดบิวต์ของเบลค เราเลยเตรียมเซอร์ไพรส์ไว้ให้ทุกคนด้วย ตอนนี้พวกเรากำลังจะสุ่มหมายเลขผู้โชคดีให้ขึ้นมาร้องเพลงกับเบลคนะครับ” เสียงปรบมือเกรียวกราวดังขึ้นมาจากด้านล่างเวทีขณะที่เหล่าแฟนๆ กำลังกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งจนเจ็บคอ…

ตอนที่ 11 ฉันไม่ได้รสนิยมแย่นะ เอ็ดมุนด์นิ่งค้างไปพักหนึ่งก่อนจะหลุดหัวเราะแก้เก้อออกมา “ไม่จะดีกว่า” ที่วินธรัป คอร์เปอเรชั่น เอ็ดมุนด์ง่วนอยู่กับการทำงานในขณะที่เอลสเพ็ธใช้เวลาทั้งวันอยู่ป้อมยามอีกตามเคย สำหรับวันที่สาม เธอต้องใช้เวลาอยู่กับเบลค วินธรัป เขาเป็นดาราชื่อดังที่มีแฟนๆ นับล้านคน บังเอิญว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเขาพอดีและวันครบรอบสิบปีการเดบิวต์ของเขา เพราะอย่างนั้นเขาจึงใช้เวลาทั้งวันในการซ้อมเพื่อขึ้นคอนเสิร์ตคืนนั้น เขาจึงไม่มีเวลามาดูแลเธอ ช่วงบ่ายๆ โอฟีเลียมาที่คฤหาสน์ตระกูลวินธรัปในตอนบ่ายก่อนจะไปชมคอนเสิร์ตด้วยกันกับสมาชิกตระกูลวินธรัปที่เหลือ เอลสเพ็ธที่เพิ่งตื่นขึ้นมาจากการงีบกลางวันเดินลงมาชั้นล่างและเห็นว่าโอฟีเลียกำลังมาหาเธอพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า “เอลสเพ็ธ พวกเราเพิ่งวางแผนจะไปซื้อเสื้อผ้าแล้วก็หาของขวัญให้เบลคระหว่างนั้นไปด้วย ทำไมเธอไม่ไปด้วยกันกับเราล่ะ” หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เอลสเพ็ธก็ไม่ได้ปฏิเสธข้อเสนอนั้นไปและตามคนที่เหลือออกไปจากวิลล่า เมื่อพวกเขาไปถึงที่ห้างสรรพสินค้า โอฟีเลียก็ลากเธอเข้าไปร้านเสื้อผ้าผู้หญิงชื่อดังร้านหนึ่งและกล่าวว่า “เอลสเพ็ธ คุณหน้าตาดีมากเลย ฉันว่าคุณต้องดูดีในชุดนี้แน่ๆ เลยค่ะ”…

ตอนที่ 10 แล้วถ้าฉันเลือกคุณล่ะ ขณะที่ทั้งสองกำลังจะออกจากโรงพยาบาล ธีโอดอร์กับมาร์โกต์ก็กำลังทะเลาะกันใหญ่โตอยู่ที่บ้าน “มาร์โกต์ เอลสเพ็ธเพิ่งมาอยู่กับเราได้แค่กี่วันเอง ทำไมคุณต้องทำตัวแย่กับเธอขนาดนี้ด้วย เธอก็แค่เด็กคนนึงนะ” มาร์โกต์ยิ้มหยัน “ทั้งหมดนี่มันความผิดคุณไม่ใช่หรือไง ธีโอดอร์ บอกฉันมาสิ คุณพาเอลสเพ็ธกลับมาที่นี่ทำไม” “ผมเคยบอกคุณไปแล้วก่อนหน้านี้ นั่นก็เพราะพ่อของเธอกับผมเคยตกลงกันว่าจะให้ลูกของพวกเราหมั้นหมายกันไง” “ตกลงให้หมั้นหมายกันงั้นเหรอ นั่นมันเรื่องเหลวไหลทั้งเพ ไม่ใช่เพราะคุณเคยรักยายเฮเลน่า โจนสันหรือไง” พอเธอพูดออกมาแบบนั้น สีหน้าของธีโอดอร์ก็หม่นหมองลง เขากับโกรเวอร์ ลินวู้ดผู้เป็นพ่อของเอลสเพ็ธเป็นเพื่อนจากโรงเรียนเดียวกันและเข้าโรงเรียนนายร้อยด้วยกัน หลังจากนั้นพวกเขาก็ได้พบกับเฮเลน่า แม่ของเอลสเพ็ธที่เป็นแพทย์สนามที่โรงเรียน พวกเขาทั้งคู่ตกหลุมรักเธอและตัดสินใจที่จะตามจีบเธออย่างเท่าเทียมกัน แต่ท้ายที่สุดแล้วเฮเลน่าก็เลือกโกรเวอร์ เวลาผ่านไปหลายปีแล้ว เฮเลน่าเองก็จากพวกเขาไปแล้ว…

ตอนที่ 9 คุณดูไม่โง่ขนาดนั้น เอลสเพ็ธแพ้หยก แต่มือเธอไม่มีอาการอะไรให้เห็นเลยก่อนหน้านี้ ดังนั้นใครก็ตามที่มีเหตุผลมากพอก็คงรู้ได้ว่าเธอถูกจัดฉากใส่ร้ายป้ายสี ตอนนั้นเธอก็เริ่มกล่าวต่อ “เอาล่ะ ฉันอธิบายเสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณนายวินธรัป ฉันอยากถามคุณบ้างว่าทำไมคุณถึงโอนเงินจำนวนสองแสนไปให้นอร่าเมื่อวานคะ” ทั้งนอร่าและมาร์โกต์พลันหน้าซีดเผือดเมื่อได้ยินดังนั้น “เธอพูดอะไรของเธอน่ะ” แล้วเอลสเพ็ธก็หยิบมือถือออกมาและเปิดรูปหลักฐานการโอนเงินจากมาร์โกต์ไปที่บัญชีธนาคารของนอร่า “ฉันเที่ยวถามไปทั่วแล้วก็พบว่าเงินเดือนคนรับใช้นี่แค่สามพันต่อเดือนเองนี่คะ แล้วทำไมคุณถึงให้นอร่าไปตั้งสองแสน” เธอรู้ว่าคนรับใช้ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องจัดฉากใส่ร้ายเธอ เพราะงั้นสาวใช้คนนี้คงจะถูกติดสินบนแน่ๆ ดังนั้นหลังจากที่ได้ชื่อของนอร่ามาแล้ว เธอก็ตรวจสอบความเคลื่อนไหวบัญชีธนาคารของเธอและพบหลักฐานที่พิสูจน์ว่านอร่าโดนติดสินบนจริงๆ ตามที่เธอคาด ทุกอย่างเป็นละครที่ถูกจัดฉากโดยมาร์โกต์ “นั่น นั่นก็เพราะแม่ของนอร่าป่วย เธอเลยขอเบิกเงินเดือนล่วงหน้าไงล่ะ” มาร์โกต์พูดตะกุกตะกัก เธอไม่คิดว่าเหตุการณ์จะกลับตาลปัตรได้ขนาดนี้ เธอแค่อยากไล่เอลสเพ็ธออกไปจากคฤหาสน์ตระกูลวินธรัปเท่านั้น แต่แผนของเธอก็ล้มเหลวเพราะเธอไม่รู้มาก่อนว่าเอลสเพ็ธแพ้หยก หลังจากถอนหายใจออกมา…

ตอนที่ 8 ฉันมีหลักฐานยืนยันความบริสุทธิ์ให้ตัวเอง แม้ว่าสาวใช้คนนั้นจะสับสนว่าทำไมเอลสเพ็ธถึงถามคำถามนั้นออกมาแต่เธอก็ตอบกลับไป “นอร่า เลย์มค่ะ” ไม่นานนักพ่อบ้านก็เดินลงมาแล้วรายงานว่า “คุณวินธรัปครับ คุณนายวินธรัปครับ พวกเราเจอสิ่งนี้อยู่ในลิ้นชักล่างสุดของตู้เสื้อผ้าคุณลินวู้ดครับ” ด้านในถุงพลาสติกสีดำมีกำไลหยก สร้อยเพชร และสร้อยข้อมืออยู่ ของพวกนี้คือเครื่องเพชรที่มาร์โกต์บอกว่าเธอทำหายไป ทุกคนต่างพากันตื่นตะลึง เจอของพวกนี้ในห้องของเอลสเพ็ธจริงๆ น่ะเหรอ มาร์โกต์รู้สึกโกรธจัด “ธีโอดอร์ วินธรัป คุณมีอะไรจะพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้มั้ย ดูผู้หญิงที่คุณหามาให้ลูกชายตัวเองสิ นอกจากจะมาจากเมืองเล็กๆ แล้วยังเป็นหัวขโมยด้วย” “เอลสเพ็ธไม่มีวันทำเรื่องแบบนี้แน่” ธีโอดอร์เชื่อแบบนั้น ขณะเดียวกันโอฟีเลียก็ทำทีพูดเสริมขึ้นมา “จริงด้วยค่ะ บางทีอาจเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันไปก็ได้” สถานการณ์ในตอนนั้นหยุดนิ่งไป…